Yoko Taro prijst ICO als een meesterwerk dat een revolutie teweegbracht in videogames

Yoko Taro, de veelgeprezen geest achter Nier: Automata en Drakengard , heeft vaak nadenken over de diepgaande impact van ICO op videogames als een artistiek medium. In 2001 gelanceerd voor de PlayStation 2, kreeg ICO snel een toegewijde aanhang vanwege de minimalistische esthetiek en het vertellen van verhalen zonder dialoog.

Taro heeft erop gewezen dat de centrale monteur van ICO - waar spelers Yorda begeleiden door haar hand vast te houden - destijds gerefutioneerde gameplay -normen. "Stel je voor dat ICO een koffer had die een koffer van een meisje had gedragen; het zou een nachtmerrie zijn geweest," merkte Taro op. Deze monteur van het leiden van een ander personage was revolutionair en daagde conventionele ideeën over spelersinteractie in games uit.

Tijdens dat tijdperk werd het spelontwerp vaak als succesvol beschouwd als de ervaring zou standhouden, zelfs toen alle visuele elementen werden uitgekleed tot basisblokjes. ICO bracht deze trend aan door zich te concentreren op emotionele betrokkenheid en thematische rijkdom over louter mechanische nieuwigheid. Taro gelooft dat het spel heeft aangetoond dat kunst en het verhaal meer kunnen zijn dan alleen achtergrondelementen voor gameplay; Ze kunnen essentieel zijn voor de algehele ervaring.

Label ICO als "Epoch Making", erkent Taro zijn rol bij het sturen van de loop van de spelontwikkeling. Hij prijst het spel voor het laten zien dat videogames diepe betekenissen kunnen uiten door genuanceerde interacties en sfeervolle ontwerp.

Naast ICO benadrukt Taro ook twee andere baanbrekende spellen die hem en de industrie beïnvloedden: Undertale door Toby Fox en Limbo door PlayDead. Hij betoogt dat deze games de horizon van interactieve media hebben uitgebreid, waaruit blijkt dat videogames diepgaande emotionele en intellectuele ervaringen kunnen bieden.

Voor enthousiastelingen van de creaties van Yoko Taro werpt zijn eerbied voor deze games licht op de creatieve krachten die zijn eigen werk vormen. Het benadrukt ook de continue ontwikkeling van videogames als een dynamische en expressieve kunstvorm.