De PlayStation Store en Nintendo Eshop ervaren een instroom van games van lage kwaliteit, vaak beschreven als "slop", gekenmerkt door misleidende marketing en generatieve AI-gecreëerde activa. Deze kwestie, aanvankelijk prominenter op de eShop, heeft zich onlangs verspreid naar de PlayStation -winkel, met name invloed op de sectie "Games to Wishlist".
Dit zijn niet zomaar "slechte" spellen; Het probleem ligt in het enorme volume van opvallend vergelijkbare, low-evert titels, vaak simulatiespellen die voortdurend te koop zijn. Velen nabootsen van populaire spelthema's of zelfs regelrechte kopie-namen en concepten, met behulp van hyper-gestyliseerde, AI-gegenereerde kunst die de werkelijke spelkwaliteit verkeerd weergeeft. Deze spellen hebben vaak last van slechte controles, technische problemen en matte functies. Een klein aantal bedrijven lijkt verantwoordelijk voor deze productieve output, waardoor ze moeilijk te identificeren en verantwoordelijk te houden vanwege beperkte online aanwezigheid en frequente naamwijzigingen.
Gebruikers van beide winkels eisen strengere regelgeving, vooral gezien de dalende prestaties van de eShop vanwege het overweldigende aantal games. Om de situatie te begrijpen, onderzoekt dit artikel hoe deze games zich verspreiden, waarom PlayStation en Nintendo's winkels met name worden beïnvloed en de vergelijkende verschillen met Steam en Xbox.
Het certificeringsproces
Interviews met acht spelontwikkelaars en uitgevers (allemaal anoniem vanwege angst voor represailles) onthulden inzichten in het game -releaseproces in Steam, Xbox, PlayStation en Nintendo Switch. Over het algemeen pitchen ontwikkelaars hun games aan de platformhouders, krijgen ze toegang tot ontwikkelingsportals en devkits (voor consoles). Vervolgens voltooien ze formulieren met details van spelspecificaties en ondergaan ze certificering ("cert"), waarbij de platformhouder de naleving van technische vereisten, juridische normen en ESRB -beoordelingen verifieert.
Een veel voorkomende misvatting is dat certificering gelijk is aan kwaliteitsborging. Dat doet het niet; Ontwikkelaars zijn verantwoordelijk voor QA voor het indienen van QA. Platformhouders controleren voornamelijk op hardware -compliance en juridische therapietrouw. Terwijl Steam en Xbox hun vereisten publiekelijk opsommen, doen Nintendo en Sony dat niet. Verschillende bronnen noemden de frequente afwijzingen van Nintendo met minimale uitleg.
Winkelpagina -beoordelingen richten zich voornamelijk op het waarborgen van consistente branding en taalnauwkeurigheid, niet noodzakelijkerwijs spelnauwkeurigheid. Hoewel alle platformhouders enkele vereisten hebben voor nauwkeurige screenshots, varieert de handhaving. Eén bron vertelde een exemplaar waarin Nintendo screenshots verwierp als gevolg van onrealistische grafische trouw onmogelijk op de schakelaar. Nintendo en Xbox Review Store Page Wijzigingen vóór de start; PlayStation voert een enkele cheque uit nabije lancering, en Valve beoordeelt in eerste instantie alleen, waardoor latere wijzigingen zonder verdere beoordeling mogelijk zijn.
Hoewel er enige toewijding bestaat om de nauwkeurigheid van de winkelpagina te waarborgen, is het niet consistent. Ontwikkelaars werken vaak onder een model "vergeving, niet toestemming". Sancties voor misleidende informatie zijn doorgaans beperkt tot verwijdering van inhoud, niet voor het verwijderen van ontwikkelaars. Geen van de console -winkelpuien heeft specifieke regels met betrekking tot generatief AI -gebruik in games of winkelactiva, hoewel Steam om openbaarmaking vraagt.
Waarom de ongelijkheid?
De verschillen in hoe de platforms omgaan met game -goedkeuringen dragen bij aan het "slop" -probleem. Microsoft Vets Games afzonderlijk, terwijl Nintendo, Sony en Valve VET -ontwikkelaars. Hierdoor kunnen ontwikkelaars al door Nintendo en Sony zijn goedgekeurd om gemakkelijk meerdere games uit te brengen, ongeacht de kwaliteit. De game-by-game-aanpak van Xbox maakt het minder vatbaar. Een uitgever beschreef Xbox als "hoge normen" en een praktische aanpak, die nauw samenwerkte met ontwikkelaars.
Het op ontwikkelaars gebaseerde goedkeuringsproces van Nintendo, in combinatie met zijn niet-gesorteerde sectie "Nieuwe releases", maakt het bijzonder kwetsbaar voor uitbuiting. Ontwikkelaars kunnen het systeem manipuleren door meerdere bundels met minimale wijzigingen vrij te geven, waardoor consistente zichtbaarheid in "nieuwe releases" en "kortingen" secties zorgt. PlayStation's "Games to Wishlist" sorteren per releasedatum verergert het probleem en prioriteit geeft aan games met verre releasedata.
Hoewel generatieve AI een factor is, is dit niet de primaire oorzaak. Het kernprobleem is het volume van lage spellen, ongeacht de methode voor het maken van activa. Xbox, ondanks dat het mogelijk minder kans is om het gebruik van AI in de toekomst te ontmoedigen, lijkt het minst getroffen vanwege het rigoureuze goedkeuringsproces voor game-by-game. Stoom, ondanks dat het mogelijk meer "slop" heeft, ontsnapt aan aanzienlijke kritiek vanwege de robuuste zoek- en filteropties en het voortdurend bijwerken van een nieuwe releases -sectie.
Potentiële oplossingen en zorgen
Gebruikers dringen er bij Nintendo en Sony op aan het probleem aan te pakken, maar geen van beide bedrijven reageerde op verzoeken om commentaar. Ontwikkelaars blijven pessimistisch over het vermogen van Nintendo om het probleem op te lossen, zelfs met de Switch 2. Echter, Nintendo's webbrowser-gebaseerde eShop is aanzienlijk beter dan de tegenhanger van de console en biedt een potentieel verbeteringsmodel. Sony heeft in het verleden actie ondernomen tegen soortgelijke kwesties, wat suggereert dat toekomstige interventie mogelijk is.
Overdreven agressieve filtering, zoals aangetoond door de "Better Eshop" -poging van Nintendo Life, kan echter onbedoeld legitieme indie -games schaden. Er zijn zorgen dat strengere regelgeving ten onrechte kwaliteitspellen kan targeten. Ontwikkelaars benadrukken dat platformhouders, terwijl ze erop gericht zijn om games toe te staan en tegelijkertijd exploitatie te voorkomen, een uitdagende taak krijgen bij het handmatig herzien van een enorme instroom van inzendingen. De focus moet liggen op het verbeteren van het beoordelingsproces en het bieden van meer transparantie, in plaats van alleen te vertrouwen op agressieve filtering. 
