Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit artikel onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl de cinema diepgaand heeft beïnvloed. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène uit Twin Peaks , met het vermogen van Lynch om het alledaagse weer te geven voordat ze de verontrustende onderstromen van de realiteit onthullen. Deze "Lynchiaanse" kwaliteit, een mix van het alledaagse en het surrealistische, staat centraal in zijn werk.

Het artikel betoogt dat "Lynchiaanse" louter stilistische descriptoren overstijgt, zoals "Spielbergian" of "Scorsese-achtig", in plaats daarvan een breder gevoel van onbehagen en droomachtige desoriëntatie omvat. Het maakt gebruik van de contrasterende voorbeelden van eraserhead en de olifantenman om deze dualiteit te illustreren - de groteske afgewisseld met echte tederheid.

De discussie breidt zich uit over het creatieve proces van Lynch en noteert zijn bereidheid om conventies te trotseren, zoals te zien in Twin Peaks: The Return en zijn onrustige ervaring met Dune . Het artikel contrasteert zijn onconventionele benadering met zijn meer conventionele Hollywood -inspanningen, wat de duidelijk Lynchische elementen benadrukt, zelfs in zijn minder succesvolle projecten. De unieke beelden, vaak bizar en anachronistisch, is een kenmerk van zijn stijl.

Het artikel analyseert vervolgens Blue Velvet en illustreert hoe Lynch de schijnbaar idyllische setting van Americana gebruikt om een ​​donkere, surrealistische realiteit te maskeren. De invloed van de tovenaar van Oz wordt genoemd als een sleutelfactor die zijn surrealistische esthetiek vormt. Er is een peiling inbegrepen, die lezers uitnodigt om hun favoriete Lynch -film te delen.

Het stuk besluit door de nadruk te leggen op de impact van Lynch op de volgende generaties filmmakers. Het citeert voorbeelden van eigentijdse films -Ik zag de tv -gloed,The Lobster,The Lighthouse,MidSommar,het volgt,onder het Silver Lake,Saltburn,Donnie Darko,Liefde liegt Bleeding,Enemy, enMaasstom - That Demonstratie van de stijl van zijn "Lynchian" stijl. Het artikel eindigt met een foto van Lynch en Jack Nance op de set van Eraserhead , wat de blijvende impact van zijn onderscheidende visie onderstreept.